Wilgotna, miękka ziemia, przypominająca bardziej błoto aniżeli solidny grunt delikatnie ugniatała się pod ciężarem łap wędrującego samotnie wilka. O jego kawowo-beżowe boki ocierały się wysokie chaszcze, zostawiając po sobie kilka rzepów, parę połamanych gałązek i jasne, lśniące w świetle wschodzącego słońca krople deszczu, które ukryły się wśród traw. Ostatnia woda osadzona wysoko na koronach drzew zbierała się na koniec liści, by później z gracją...
